Twaalf dagen Curacao

Twaalf dagen Curacao.

Na onze trip in het voorjaar naar Maleisië, die ons erg goed bevallen was, hebben we naar een bestemming gezocht welke qua weer en duikomstandigheden vergelijkbaar zou zijn. Onze keus is daarbij gevallen op Curacao, mede bepaald vanwege de beperkte tijd. Van horen zeggen zou twaalf dagen voor dit eiland ruim volstaan.
Na een vlucht van ongeveer tien uur met Arke-fly, waar ons inziens niets op aan te merken was, met een korte tussenstop op Bonaire zijn we op dinsdagmiddag 28 oktober om ongeveer vier uur plaatselijke tijd op Curacao-Hato International Airport geland. Echter met het wachten op de bagage, het verzamelen van alle Arke reizigers, een rondreis langs de diverse resorts waar weer gasten afgezet moesten worden, kwamen we om ongeveer half zeven op Chogogo resort aan. Chogogo is gelegen nabij het plaatsje Jan Thiel. De naam "chogogo" is papiaments voor flamingo. Curacao is een eiland van ongeveer 60 kilometer lang en 12 kilometer breed en ligt van west naar oost. De zuidkust is zijde met de zwemmersbaaien. Aan de noordkust is dit onmogelijk vanwege de ruige golfslag. Jan Thiel ligt ongeveer tien kilometer onder de hoofdstad Willemstad, ruim onder het midden van het eiland.
Curacao ligt niet ver van de evenaar, wat inhoudt dat gedurende het hele jaar de dag en de nacht even lang duren. Na een korte schemering in de ochtend, van zes uur tot half zeven, is het licht tot het vanaf zes uur ś avonds begint te schemeren, waarna het om half zeven weer donker is.
We bereikten ons appartement dus in het donker. Na het uitpakken van de koffers, een bakje koffie en een lekkere douche kropen we moe ons bed in.
De volgende dag hebben we het rustig aan gedaan. We moesten even wennen aan de temperatuur, 's nachts 26 graden en overdag 31, en wat bijkomen van de reis. We hebben ons vermaakt aan de rand van de Caraïbische zee, een boekje lezend op een ligbedje onder zonbrekend doek en een ijsemmer met een fles water. Tussendoor zochten we wat verkoeling met zwemmen en snorkelen in de zee. Bij het laatste snorkeltochtje gingen we een eind verder langs de kust via een trap weer aan wal, waar toevallig een duikcentrum gevestigd was.
Hier werden we aangesproken door een nederlander die daar een half jaar geleden deze onderneming was opgestart. Na een poosje gepraat te hebben en een afspraak gemaakt te hebben voor een duik voor de volgende dag, vroeg hij van waar uit Nederland wij vandaan kwamen. Toen wij zeiden uit het noorden van Limburg zei hij dat hij in Middelaar een vriendin gehad had. Toen ik zei dat dat mijn geboorteplaats was en dat ik die vriendin zeker zou kennen, gaf hij aan niet te willen zeggen wie het was. Echter toen we afscheid namen en ik nog eens naar zijn naam vroeg, waarop hij "Tim" antwoordde, zei ik tegen hem. "Ik weet het, het is Belinda Wolters". En dat ontkende hij niet.
Donderdag, zoals afgesproken, een duik gemaakt met Tim en een nederlandse jongen met een oer nederlandse naam "Nigel", die een opleiding deed tot duikleraar. We zijn gedoken vanaf de kust, bij "Divers Leap", langs een heel stijl rif naar 14 meter diepte. Je zou er ogenschijnlijk nog veel dieper kunnen gaan, want naast het rif, de diepte in, zag je zover het zicht reikte één diepblauwe kleur.
Teruggekomen in het appartement dacht ik even na te genieten met mijn leesboekje in de hangmat. Ik had me al een keer omgedraaid en lekker liggen schommelen en ook Corry had er al even in gelegen, toen ik me opeens bedacht dat de ring van de hangmat wat vreemd bevestigd was. Maar, zo bedacht ik me tegelijkertijd, het zal wel goed zijn anders was ik er allang doorgezakt. Mijn gedachten waren echter nog maar nauwelijks weggeëbt toen ik met een enorme smak tegen de vloer klapte. Een zere rug en blauwe elleboog waren het gevolg. Wat bleek was dat één van de vorige bewoners de ring van de hangmat niet ingehaakt had, maar bovenop de ring in de paal gelegd had.
Vrijdag en zaterdag zijn we de dag gestart met een fikse wandeling. Vrijdag zijn we vanaf het resort, het daaraan gelegen natuurpark in gelopen waarin de zoutpannen gelegen zijn. Dit is een ondiep waterrijk gebied, waar in vroegere tijden zout gewonnen werd d.m.v. slavenarbeid. Nu is het een pleisterplaats voor flamingo's waaraan het resort zijn naam ontleend heeft. Verder zagen we onderweg ook nog leguanen, hagedissen, kolibri's, prikichi's, dat zijn groene parkieten met gele wangen, troepiaals, wilde kanaries en suikerdiefjes.
Op de ballustrade van het balkon hadden we een schoteltje geplaatst met suiker waarnaar deze geelzwart vogeltjes af en aan vlogen.
De zaterdagochtend hebben we een wandeling door het natuurgebied gemaakt langs de rotsige kustlijn. Ook toen hebben we de diverse tropische vogels gespot, waarbij dit keer ook nog pelikanen boven de zee.
Voor zondag hadden we een tocht geboekt naar "Klein Curacao". Dat is een onbewoond eilandje op twee uur varen ten oosten van Curacao. Het heeft prachtige witte stranden en het zou een paradijs zijn voor snorkelaars.
Het werd een prachtige dag. We werden 's morgens om half zeven opgehaald met een limousine en monsterden aan in de Caracasbaai op de "Mermaid". Op het eiland aangekomen werd ontbijt aangeboden met koffie, thee, melk en jus d'orange. Daarna kon je gaan genieten van zon, zee en strand. Ook was er een mogelijkheid voor een wandeling naar het enige gebouw op het eiland, een vuurtoren. Deze functioneert nog steeds, maar het is een enorm bouwval. alle dakpannen zijn naar de onderste twee rijen geschoven en wat daar niet meer op past, is op de grond gevallen. Plafonds en vloeren zitten er niet meer in en een klim naar boven werd ten zeerste afgeraden. Op de oostkust bevindt zich de achtersteven van een schip dat voor jaren terug vergaan is. Het is één bonk roest van een flink formaat en door de jaren wordt het steeds kleiner. Naar voren toe bevinden zich allerhande roestige onderdelen op de kust. Ook ligt er, zo'n honderd meter van verwijderd, een zeiljacht, waarvan de schipper kennelijk een moment van onachtzaamheid heeft doorgemaakt. Ik neem aan dat het is blijven liggen omdat de kosten van het bergen niet tegen de waarde opgewogen hebben. Rond een uur of half één werd de scheepsbel geluid, wat het signaal was dat de barbeque gereed was. Een zeer gevarieerd menu van hamburgers, kip, saté en spareribs werd aangeboden met allerhande salades, stokbrood warme en koude sausen. Je kon er onbeperkt van nemen, wat we daarom ook maar gedaan hebben.
De term snorkelparadijs, vinden wij wat te hoog gewaardeerd. We hebben er veel schilpadden gezien van mooie formaten, maar koraal of andere spectaculair onderwaterleven hebben we niet kunnen ontdekken.
's Maandags 3 november hebben we de bus genomen naar Willemstad, waarvan het centrum is opgedeeld in tweeën, Punda en Otrabanda, wat andere kant betekend. Ze worden gescheiden door de Sint Annabaai, waar overheen de Pontjesbrug ligt. Deze Pontjesbrug is een soort permanente pontonbrug. Zij scharniert aan de zijde van Otrabanda en wordt d.m.v. een boot in de vorm van het eerste ponton gesloten, dan wel geopend. Dit gebeurd bij het binnenvaren of het uitvaren van zeeschepen die de haven aan doen. Een vastere verbinding tussen oost en west is de Julianabrug, die als een hoge weide boog beide oevers verbindt met een vierbaans autoweg.
Willemstad staat op de lijst van UNESCO tot behoud en bescherming van werelderfgoed. Het aangewezen gebied hiervoor is Punda en Otrabanda. Je ziet hier veel gerestaureerde panden in de bekende caraïbische kleuren, geel, roze, rood, blauw en groen. Deze veelkleurigheid schijnt voort te komen naar aanleiding van het feit dat een oud gouverneur verblind werd door alle witte gebouwen in de felle zon. Hij zou opdracht gegeven hebben de witte gebouwen over te schilderen in de aangewezen kleuren.
Voor de volgende dagen hebben we een autootje gehuurd. Met dit automaatje hebben we het eiland afgecrosst. We hebben onder andere het natuurpark Christoffelpark met het landhuis Savonnet bezocht. Savonnet is onlangs gerestaureerd, net voordat het totaal vergaan was. Hier wordt je nog geconfronteerd met de, naar mijn idee, zwartste bladzijden uit de vaderlandse geschiedenis, de slavenhandel.
Verder hebben we diverse baaitjes en stranden bezocht langs de zuidkust. Het zijn over het algemeen prachtige locaties, waarbij vele de armoede van Curacao te zien is. Zo waren we bij de Santa Martha Baai waar een heel resort ten prooi was gevallen aan plunderaars nadat het resort het niet meer had kunnen bolwerken en failliet was gegaan. Wat er m.i. voornamelijk triest aan was, was dat er van het resort ook gedeelten particulier eigendom is. Zij wonen nu in een luxe appartement tussen woningen waarvan de dakgoten, plafonds, kozijnen e.d. weggeroofd zijn. Het is zo'n stekkie waar Henry van der Most een prachtig all inclusive accomodatie van zou kunnen maken. Zelfs een hardcore tennisbaan is nog aanwezig.
Vandaag, vrijdag 7 november, de dag van vertrek staat in het teken van de dingen die onvermijdelijk zijn, zoals koffers inpakken, uit checken op het resort, wachten op de bus, inchecken op het vliegveld en wachten op het boarden. Een mooie gelegenheid om alle belevenissen op "papier" te zetten.
Over goed anderhalf uur, om tien over vijf, gaat het vliegtuig de lucht in en dan zijn we morgen om ongeveer tien uur op Schiphol.