Ontmoetingen, wetlands en caves.

Wat wij als bijzonder ervaren tijdens de reis, zijn de vele ontmoetingen die we hebben met andere reizigers. Men spreekt elkaar heel gemakkelijk aan en deelt ervaringen en geeft of ontvangt tips en suggesties voor het vervolg van de reis.
Zo hadden wij ontmoetingen met de al eerder genoemde meiden, Francis en Serena, die ons tipten over de Red Garden in Georgetown en waar we onderweg een spelletje Jatzee mee speelden. Zij waren allebei net afgestudeerd en meenden voor ze aan het werk gingen, eerst een grote reis gemaakt te moeten hebben. Francis was al vier maanden van huis en was in januari begonnen in Thailand, waarna Laos, Cambodja en Vietnam aangedaan waren. Onderweg had ze Serena ontmoet, die inmiddels al zeven weken onderweg was. Samen zijn ze verder gereisd naar Maleisië. Daarna zit Francis' tijd erop en reist Serena alleen verder naar Indonesië. Vervelend, dat ze alleen verder moest, vond ze het niet, want "je bent eigenlijk nooit alleeen", stelde ze. "Je ontmoet altijd wel weer iemand, waarmee je dingen gaat ondernemen".
Verder kwamen we een duits stel tegen die, veertien jaar geleden ook al eens een reis door Maleisië gemaakt had en toen de oostkust afgereisd was. Ook was er een groepje van drie franse vrienden, waarvan er één bij NXP Semi Conductors in Nijmegen werkte.
Op Bako spraken we eerst met een stelletje waarvan zij uit Spanje kwam en hij uit Frankrijk. Later op het strand kwamen we een stelletje tegen waarvan hij uit Finland en zij uit Melbourne in Australië kwam. Zij hadden elkaar ook tijdens het reizen ontmoet. Ze waren daarna samen naar Australië gereisd, waar ze toen twee jaar gebleven waren en nu reisden ze samen naar Finland. Alles met het doel om zoveel mogelijk van de wereld te zien.
Verder gingen we op excursie met een stelletje uit Keulen, die een week later naar Maleisië waren vertrokken dan wij en die daarbij het noorden van Borneo aangedaan hadden. Dat is het stuk wat oorspronkelijk ook ons reisdoel was, maar waarvan de accomodatie moeilijk te boeken was. Zij hadden daarin consessies gedaan om twee nachten op een slaapzaal voor meerdere personen te slapen. Ze wisten ons wel te vertellen dat het een geweldig mooie streek was en waar ze veel in het wild levende dieren gezien hadden. Zij zijn nu op Tioman, wat onze laatste bestemming wordt.
En dan hadden we nog een Amerikaan, die vier jaar geleden in Maleisië aankwam en er werkt als vertaler. Hij woonde in eerste instantie in Melakka, waar wij aanstaande maandag naar toe gaan. Hij heeft daar een moslima leren kennen waar hij verliefd op geworden is. De moslima is de dochter van een iman en voor haar is hij moslim geworden. Nu heet hij Yusef Stuard.
Donderdagochtend 16 mei werden we om kwart voor negen opgehaald door de gids voor de excursie naar de wetlands en de mangrove, die woensdagavond vanwege het hoogtij en het weer op de plaats van bestemming was afgelast.
Het bleek een goede keuze te zijn geweest. Het tij was laag en het weer was goed. Onderweg hield de stuurman eerst de boot stil en legde hij aan bij de oever, waar we oog in oog kwamen te staan met een krokodil die daar op het drooggevallen strand lag. Na ons uitgebreid de gelegenheid te hebben gegeven het digitaal vast te leggen, vaarden we verder en een paar kilometer later stopte hij weer de motor en waren we getuige van heel veel springende dolfijnen. Dit betroffen rivierdolfijnen, die zich veelal bij de monding van de rivier met de zee ophouden. Deze dolfijnen hebben een veel stompere snuit dan de ons zo bekende soortgenotenoten. Een ander verschil is, dat ze lang zo'n hoge sprongen niet maken. Ze tuimelen eigenlijk maar net boven het water uit, zonder er daarbij helemaal van vrij te komen. Het is daarom moeilijk om het op de foto vast te leggen. Maar het maakt de liefhebber wel een beetje blij als hij met dit verschijnsel geconfronteerd wordt.
Na, op goed geluk, misschien wel honderd foto's geschoten te hebben voeren we verder naar de mangrove. En weer liet het geluk ons niet in de steek, want een grote groep neusapen, was zich, springend van tak naar tak, te goed aan het doen aan de jonge scheuten boven in de mangrovebomen. Teruggekomen op de vertrekplaats keken alle zes passagiers terug op een welgeslaagde excursie.
Dat niet alles een succesverhaal is geworden blijkt wel uit het volgende.
Ook voor de dingen die we te doen hadden, was een bezoek aan de Windcave en de Fairycave gepland. Deze stonden als bijzonder bezienswaardig in de Lonely Planet en het Capitool vermeld. Nadat we hadden uitgezocht, hoe er te komen, bestegen we in Kuching om 10 uur de bus. Dit was er eentje van ongeveer 40 jaar oud. Aircondioning had hij al wel, want alle ramen en de deuren bleven open tijdens de reis.
Na anderhalf uur kwamen we aan in het stadje Bau. Bij navraag bleek de volgende bus naar de Windcave om half drie te gaan en die naar de Fairycave om één uur, of andersom. Dus hebben we maar een taxi gevraagd en de keuze laten vallen op de Windcave, omdat daarvan in het Capitool gezegd werd dat je er kon zwemmen. Na een vijf tot tien minuten rijden kwamen we aan en vroeg de chauffeur of hij even op ons moest wachten. "Nee", zeiden wij, "dat is niet nodig". We dachten immers, dat we er de hele middag wel zouden vertoeven en dat we, nadat we de wandeling erop zouden hebben, lekker zouden gaan zwemmen. Nadat we de entree betaald hadden en nog een extra schijnwerper, op aanraden van de man achter het loket, hadden gehuurd, begaven we ons op weg. Op de borden stond aangegeven dat je goede verlichting bij je moest hebben, er voor moest zorgen voldoende drinkwater en eten mee te nemen, dat je hoofdbedekking moest dragen en een goed paar wandelschoenen moest dragen. Dus op alles voorbereid gingen we op pad, benieuwd wat ons te wachten zou staan. We liepen de grot in en hoorden het gekrijs/gepiep van duizenden vleermuizen die aan het plafond hingen en er rond fladderden. Voor Corry was het toen eigenlijk al voldoende, maar die pakte toch alle moed bij elkaar en vervolgde de wandeling. Nou, spectaculairder werd het niet, ware het dan dat ik bij het omhoog kijken mijn 18 jaar oude pet uit Ehrwald kwijt raakte, doordat die naast de trap de diepte in viel. Zoals deze gang volgden er nog twee, min of meer dezelfde. En toen we na de derde door wilde lopen om te gaan zwemmen was de trap met een hek afgesloten en was het steiger dat er ooit geweest was niet meer intact. De rivier was dus niet meer te bereiken. Behoorlijk teleurgesteld waren we na een minuut of twintig weer bij de ingang terug. De man achter het loket wist ons nog mee te delen dat de bus terug naar Bau, aan het eind van de straat een halte aandeed. Dus wij weer op weg terug. Bijna bij het eind van de straat aangekomen, gaf daar een jonge medewerker van een wegenbouwbedrijf net een teken aan het verkeer dat van rechts kwam dat ze mochten gaan rijden. En, je raad het al, het eerste voertuig was de bus naar Bau, die we op een afstand van ongeveer 40 meter voor onze neus langs zagen komen.
De jonge wegenbouwer wist ons te vertellen dat het inderdaad de bus was geweest naar Bau en hij wist dat de volgende bus over een uur zou komen. Ook wist hij dat de weg naar Bau eenvoudig te vinden was door als maar rechtdoor te lopen en op de splitsing links aan te houden. Dat advies hebben we toen maar opgevolgd en zo kwamen we na twintig minuten tot een half uur lopen in Bau aan. Daar hadden we dan wel het geluk dat we maar tien minuten hoefden te wachten tot de bus naar Kuching vertrok.
Was de bus op de heenweg er een van 40 jaar oud, deze bus voor de terugweg was er een die nog een jaar of tien ouder was. Zo eentje die de Zuid-Ooster vroeger had toen we bij ons mam aan de hand een dagje naar de stad gingen. We waren de enige passagiers bij vertrek en zochten ons een plekje tegenover de uitgangsdeur. Alle ramen en deuren stonden weer open, behalve de drie, voor naast en achter ons. Toen we een half uurtje aan het rijden waren gingen, zoals bijna dagelijks, de hemelpoorten weer wagenwijd open. Dit keer vergezeld met lichtflitsen en donderslagen die bijna tegelijk kwamen. Het leek wel of de hemel openscheurde, zo was het geweld. De chauffeur liet het allemaal koud, in die tropische warmte. Hij verblikte of verbloosde niet en reed in een rustig tempo verder, met alle ramen en deuren open. De bus verplaatste ongeveer net zoveel water als de boot gedaan had tijdens onze tocht door de mangrove. Maar zo kwam de regen ook door de open ramen en deuren naar binnen. Het waren enkel zijn en onze plekjes, die redelijk droog bleven. Op een gegeven moment, toen we Kuching wat naderden, stonden er ook regelmatig mensen bij een halte, schuilend onder een opgestoken paraplu, die mee wilden. Nadat hij ze in de bus gelaten had, zochten ze aarzelend een plekje en gezeten op het puntje van de stoel vervolgden zij hun reis. Niet vanwege de spanning, maar omdat ze anders een heel nat pak zouden krijgen.
Terug in Kuching was het weer opgehouden te regen. Na gedoucht te hebben en een tukkie gedaan te hebben zijn we de stad ingegaan om een hapje te eten.
We kozen op mijn verzoek eens voor de Chinees. We waren er al eens langs gekomen en ik zag er op de plaatjes maaltijden om van te watertanden. Roast porc with sweet sour sauce. Nou, daar had ik wel een keer zin in. Zo gezegd zo gedaan. Echter bij het binnengaan had ik moeten gaan twijfelen. Het was er namelijk niet druk en onze Frank had ons in de oren geprent: "Daar waar de locals eten.....". We deden de bestelling en daarbij werd ons medegedeeld dat dit gerecht uitverkocht was. Dus moesten we maar iets anders uitzoeken. Corry dacht een hele maaltijd bij elkaar te zoeken van meerdere plaatjes. Ik zag een plaatje van een schotel waar mooi goudbruin geroosterd vlees op te zien was en ook het bijbehorende beschrijving gaf geen aanleiding daaraan te twijfelen, "Roast chicken". Om het menu te completeren namen we een portie noodles en en een schotel "Spicy bonen". Daarbij een blikje Tiger bier en een glas lemon icetea. Na een minuut of vijf kwam de ober met een schaal noodles met daaroverheen een paar werkelijk lekker gekruide plakken geroosterd varkensvlees. Toen we dit bijna ophadden, want we hebben hem niet duidelijk kunnen maken dat hij alles tegelijk moest brengen, bracht hij de schotel met goudbruin geroosterd "kippenvlees" en de schotel met de spicy bonen. Corry nam net het laatste hapje van de noodles toen ik mijn tanden in goudbruin geroosterde "kippevlees" zette. Gadver......, ik heb mijn mond open gemaakt en het er zo weer uit laten vallen.Tien jaar ben ik slager geweest en twintig jaar keurmeester, maar ik durf nu nog niet met zekerheid te zeggen wat ons is voorgezet. Als ik er een gok op moet wagen zou ik zeggen dat het in olie gebakken kroppen van kippen zijn geweest. We hebben de ober geroepen en hebben hem betaald. Hierop zijn we maar weer naar James Brooke Bistro gegaan en heb ik daar een overheerlijke Laksa gegeten en Corry een maaltijdsalade.
Vandaag hebben we een luierdag gehad aan de rand van het zwembad en soms er in.
Vanavond hebben we, na de ervaring van gisteren, op advies van onze Roy, Little Lebanon geprobeerd. Dat was weer een aardige ervaring.
Morgen gaan we even voor de was, pakken de tassen en strijken ons daarna weer neder in de omgeving van het zwembad en maandagochtend vertrekken we naar Melakka. Daarover de volgende keer.