De laatste dagen van een fantastische vakantie.

Na de "verplichtingen" van de laatste dagen i.v.m. het duiken, hebben we woensdag gerelaxt. We hebben eerst lekker uitgeslapen en rustig ontbeten, waarna we de zwemkleding aangedaan hebben om de verdere dag een beetje te snorkelen in de zee, te zwemmen in het zwembad afgewisseld met wat slapen en lezen op een ligbedje onder de parasol.
Donderdag hebben we met z'n tweeën en een stuurman een tocht gemaakt met een boot over de Zuid-Chinese Zee. We vaarden eerst naar Malang Rock, een rotsformatie in de zee ongeveer een halve kilometer voor Coral Island. Hier doken we vanaf de boot het diepe in om vanaf de oppervlakte het onderwaterleven te aanschouwen. We zwommen om de hele rotsenformatie heen en er tussendoor, wat ons fantastische beelden opleverden. Zo ontdekte Corry opeens een schilpad van een behoorlijk formaat. Het is wonderschoon om die dieren onder water te zien zwemmen. Na hier een uurtje rondgezwommen te hebben vaarden we verder langs de kust van Coral Island, om verderop weer een keer het water in te gaan. De koraalriffen hier behoren tot de bekendste van de wereld en worden dan ook veel door duikers en snorkelaars bezocht. We hebben ze niet geteld, maar volgens de boeken leven hier meer dan 180 verschillende koraalsoorten en dat hebben we voor waar aangenomen. Van hieruit zijn we naar Salang gegaan, een dorp op Tioman, waar we even een stop gehouden hebben voor de lunch. Na de lunch zijn we teruggevaren naar het eiland Rengis, net voor de kust bij het Berjaya resort, waar ons huisje deel van uitmaakt. Ook hier zijn we weer gaan snorkelen en net voor we zouden gaan stoppen kwamen we oog in oog met een heuse haai. Een pracht exemplaar van wel 1.25 meter. Na deze ervaring zijn we op het strand afgezet door onze stuurman en hebben we op de veranda, onder het genot van een koud biertje, de beelden op onze netvliezen nog even de revue laten passeren. Door te snorkelen drijf je aan de oppervlakte in het water, waardoor je lekker koel blijft, maar waar de zon ook ongehinderd zijn werk kan doen. Toen we gingen douchen viel het dan ook goed op hoe we vandaag verkleurd waren.
Zondagochtend, toen we net op waren en Corry naar buiten keek, zag ze op het strand iets waarvan ze niet direct wist wat het was. Toen ik keek zag ik dat het een varaan was. We hadden er al eens eerder gezien, maar nog niet van zo'n omvang. Ik heb vlug de camera gepakt en me, al fotograferend voorzichtig naar het dier toe bewogen. Van kop tot staart gemeten schat ik hem op wel ongeveer twee meter. Toen ik hem erg dicht genaderd had draaide hij zich langzaam om en trok zich terug in een watergeul, die bij vloed werd gevoed vanuit de zee.
Graag was ik ook nog een keer naar Coral Island gegaan om te duiken, maar het water in mijn oor wilde er maar niet uit. Dat is niet zo'n ramp, maar als ik het zwembad in dook en ongeveer een meter onder water was, deed mijn oor al zeer en dat nodigt niet zo uit om af te dalen naar een meter of 18. In de loop van zaterdag ging het beter en had ik mijn gehoor weer terug en herstelde het ook als ik gezwommen had. Dit deed me besluiten om zondag toch nog een keer een fundive te gaan doen. Wellicht dat ik het anders nooit meer zou doen. Dus gingen Corry en ik zondagmorgen naar het duikcentrum, waar we Francy, mijn instructeur, tegenkwamen. Na wat heen en weer geklets maakten we een afspraak om 's middags bij Rengis drie kwartier te gaan duiken. Om goed twee uur waren we daar en bleek er nog een aziatische mee te gaan. Zij droeg de typisch aziatische naam Cindy. Cindy vertelde dat ze haar Padi zes jaar geleden gehaald had en dat ze dit jaar haar derde vrije duik nam. Daar was onder water niet veel van te merken, want Francy had er werk aan om haar steeds in de juiste richting te draaien en horizontaal in het water te houden. Na een poosje ging het wat beter en kon ook Cindy beter koers houden. Francy kreeg zo ook de gelegenheid om ons regelmatig op bezienswaardigheden te wijzen. Zo zijn er onder andere visjes, waarop het disneyfiguurtje Nemo is gebasserd. Dit zijn feloranje visjes met witte strepen over de flanken. Hun kleur is zo opvallend dat ze zich schuil moeten houden in een pluizige koraalsoort. Daar komen ze toch wel regelmatig uit te voorschijn, om er daarna weer vlug in terug te zwemmen. Ons is verteld dat wanneer je deze dieren in de hand zou vangen en mee naar de opppervlakte zou nemen, dat ze dat niet overleven, omdat ze dan, vanwege hun kleur, onderweg ten prooi zouden vallen aan roofvissen. Ook wees Francy ons op een schorpioen achtig iets, dat zich in een stukje zandbodem bewoog. Hiervan zei hij later dat het een scorpion devilfish was. Het mooiste wat we tijdens deze duik tegenkwamen was een schilpad, met een diameter van wel tachtig centimeter. Ik heb nog reikhalzend uitgekeken of ik nog een haai kon vinden, maar helaas dat geluk zat er nu niet in. Tijdens en na het duiken had ik geen last van mijn oren en was daarom erg blij dat ik gegaan was om die ervaring nog een keer te ondergaan.
's Avonds zijn we voor een laatste keer bij één van de eettentjes, net buiten het resort, gaan eten. Toen we de eigenaren vertelden dat we morgen zouden vertrekken, werden we uitvoerig uitgezwaaid.

In ons reisverslag over Penang, schreven we, dat het langeafstand vervoer hier prima geregeld was, met luxe bussen e.d. Nu na zes weken en meerdere verplaatsingen denk ik dat wat ik toen beschreef meer de uitzondering dan de regel betrof. Ook de reis van Mersing naar Kuala Lumpur is er eigenlijk geen om over naar huis te schrijven, maar bij deze doe ik het toch maar. De chauffeur die we hadden van Malakka naar Mersing, leek er eentje die dezelfde genen had als Michael Schumacher. Nu van Mersing naar KL, leek het of deze chauffeur de genen had van Stoffel de Schilpad. De afstand van Mersing naar KL is ongeveer 270 kilometer en duurde ongeveer 6 1/2 uur.Tsjonge jonge wat had die man de tijd. Na twee uur rijden zette hij de bus langs de kant bij een eettentje en slaakte hij een maleisische kreet door de bus. Een stellletje die voor ons zat vertelde ons dat hij had aangekondigd dat we een half uur pauze hadden. Tijdens het afgelegde stuk begon boven mij een consooltje, waarin de leeslampjes en de koele luchtblazers verwerkt zitten, te druppen, wat na een poosje begint te irriteren. Toen ik de chauffeur er tijdens de pauze op aansprak zei hij: "Yes the air is verry cold and the ice is melting", waarop hij doorliep en mij in de veronderstelling achterliet dat hij er iets op zou ondernemen. Dit bleek, toen hij na een poosje weer verscheen, niet het geval, waarop ik hem er nog maar eens op wees en er een plastic zak voor hield. Hierop dook hij boven in de bagageopslag en kwam er uit met een schroevendraaier die hij mij aanreikte. Op mijn vragende uitdrukking gaf hij aan dat ik het consool los moest draaien. Toen ik dit deed kwam hij naar me toe en pakte de plastic zak die ik hem van te voren had laten zien en gaf daarbij aan dat ik die er tussen moest knijpen. Zo gezegd, zo gedaan en ik zat het vervolg van de reis, die nog uuuuuren duurde droog.
Anderhalf uur later stopte hij weer en slaakte weer een kreet door de bus. Hierop schoten een paar jonge moslimvrouwen naar voren, die de bus verlieten en na een poosje weer terugkwamen, nadat ze waarschijnlijk een plasje gedaan hadden.
Daarna reed hij in gestaag tempo weer verder, met dien verstande dat hij werkelijk door alles en iedereen ingehaald werd. Daarbij stopte hij af en toe ook nog op de meest onwaarschijnlijke plekken om er iemand uit te laten, waarvoor hij de bagageruimte moest openen om de grotere bagage aan te reiken. Toen we hem aan het eind van de reis advies vroegen naar de beste manier om op ons adres van bestemming te komen, kwam hij na even nadenken niet verder dan: "Take a taxi".
Dit hebben we maar genegeerd, want bij navraag op het station bleek ook de trein er vlak in de buurt, na een reis van 20 minuten, te stoppen.
Onze laatste nacht in Kuala Lumpur was een Bed and Breakfast adres. Hier kwamen we 's avonds om ongeveer acht uur aan. Het was een prachtig nieuw huis te zijn in een betere wijk, tussen KL city en KL international airport. Na het reizen zochten we nog een uurtje verkoeling in het zwembad van de B en B en zijn toen lekker gaan slapen. Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen en genoten van een niet te uitgebreid, maar wel smakelijk american breakfast. Nu, terwijl ik dit schrijf, bevinden we ons in een periode van afwachten tot ons vliegtuig vertrekt en is er een einde gekomen aan een fantastische reis van bijna zes weken door Maleisië.