Onze eerste ervaring met de jungle.
Blijf op de hoogte en volg Joep en Corry
04 Mei 2014 | Maleisië, Kuala Lumpur
Onze eerste ervaringen met de jungle!
De laatste nacht in KL hadden we bijgeboekt omdat het arrangement dan aan sloot op de boeking die Corry thuis, via internet, had gedaan bij een lokaal reisbureau.
Omdat we op donderdag 1 mei vroeg moesten vertrekken had ze er voor de laatste ochtend een ontbijt bijgeboekt, tegen een, naar ons in eerste instantie leek, onbeschoft hoog bedrag. Echter voor wat er aangeboden werd tijdens dat ontbijt vergoedde dat het bedrag volkomen. Waarlijk alles wat een mens zich kan bedenken en meer werd in een buffet aangeboden.
Na de buik goed volgegeten te hebben werden we, bepakt en bezakt, om half 8 met een minivan naar het kantoor van het reisbureau gebracht.
Met een reisbus van HAN travel reden we vervolgens, in drie en een half uur, naar Taman Negara. Na een eenvoudige lunch bij het incheckcentrum bij Jety Tembling, stapten we om ongeveer half twee in de longboat. Deze bracht ons, in drie uur tijd, 70 kilometer stroomopwaarts van de Sungai Tembeling, naar Kuala Tahan, de ingang van het grootste NP van Maleisië. Het was een prachtige tocht over deze bruingekleurde rivier. Het onderweg afspeuren naar wildlife bracht ons helaas geen succes. Toen we na drie uur de bestemming bereikten waren we er niet echt rouwig om, want het in één houding zitten op een dun kussen op een houten bodem tegen een houten rugleuning had een behoorlijke aanslag gedaan op ons seniorengestel.
We checkten in bij ons resort en werden naar onze cabin gebracht. Een prachtig en schoon houten huisje met alle comfort, van een zitkamer, groot bed, warme douche, airco en een minibar zonder alcohol.
Nadat we van een uitgebreid buffet hadden genoten, werden we, onderweg naar ons huisje om ons op te maken voor een "nachtelijke" (van half 9 tot haf 11) jungletocht, verrast door de aanwezigheid van een groep apen, langstaartmakaken. Dit gaf ons veel vertrouwen in het ontmoeten van meer van al het andere wild dat zich in deze omgeving bevindt.
Helaas was de nachtelijke jungletocht, en ook de tochten daarna, daarop een beetje een anticlimax. Want min of meer op hetzelfde moment startten meerdere groepen onder begeleiding van hun gids met hetzelfde doel. Het gevolg was, als het ware in een lang rij achter elkaar aanlopen over een geplaveid pad op zoek naar wild wat zich natuurlijk niet liet zien. Dit werd tijdens het lopen ook zo uitgelegd. Door de aanwezigheid van zoveel toeristen zocht het wild zijn heil hogerop, naar delen van het park die, via veel moeilijker begaanbare wegen bereikbaar waren en waar slechts weinig toeristen, onder begeleiding van een gids, in een tocht van negen dagen, zich aan waagden.
Niet te min heeft onze gids ons toch wandelende takken, duizen poten, een reuzenspin en een slang kunnen tonen. Ook maakte hij ons attend op een paar, in het licht van de schijnwerper, oplichtende ogen, die naar hij zei aan "a small deer", een klein hert, toebehoorden.
's Morgens, na goed geslapen te hebben en van een goed ontbijtbuffet genoten te hebben, vertrokken we met een snelle longboat naar een ingang van de jungle voor een tocht naar Bukit Teresik en de Canopy Walkway.
De tocht naar Bukit Teresik, een heuvel in het oerwoud van 344 meter hoog, ging door het woud bij een temperatuur van 30 graden plus, een luchtvochtigheid van ongeveer 90 procent en alleen maar steil omhoog. Nu ik dit schrijf, drie dagen later, voelen wij onze kuiten nog. Teruggekomen beklommen we de Canopy Walkway, een touwbrug van 510 meter lang op 40 meter hoogte door de kruinen van de woudreuzen. Het spotten naar wildlife leverde slechts het succes op van een grote zwart wit gestreepte eekhoorn. Maar wat ik niet beschrijven kan en wat ons toch echt het gevoel gaf in de jungle te zijn, waren de geluiden die overal klonken.
Na een goed en uitgebreid lunchbuffet gingen we weer met de longboat op weg voor een ontmoeting met de Orang Asli.
De boottocht ging nu over een snelstromend gedeelte van de Sungai Tembeling en de tocht geheel droog te doorstaan bleek een onmogelijkheid. Maar eigenlijk was deze nattigheid in vergelijking met die tijdens de jungletochten veel aangenamer. Daar waren we bijna net zo nat, maar dan van het zweet.
De Orang Asli is één van de inheemse volkeren, die in de binnenlanden van Maleisië leven. Van hen zijn er nog ongeveer 100.000. Ze leven in groepen van ongeveer 20 tot 60 personen. Mannen, vrouwen en kinderen. Onderwijs genieten ze niet. Ze leven bij de dag en van wat de natuur hun brengt. Het zijn min of meer nomaden, want van tijd tot tijd verlaten ze een dorp om zich ergens anders weer te vestigen. Ook is het mogelijk dat ze in een eerder verlaten dorp na enkele jaren weer terugkomen. Ze voorzien zich in voedsel door te jagen. Dit doen ze met een blaaspijp. Ons werd uitgelegd en getoond hoe zo'n ding en de pijltjes ervoor gemaakt werden. Wij hebben het met grote verbazing bekeken. Een knap stuk precisiewerk en het gebruik ervan, wat ons nadien werd getoond bleek bijzonder effectief. De man die net ervoor in no time drie pijlen gemaakt had, schoot deze op een afstand van ongeveer 15 meter, alle drie feilloos in een opgehangen stoffen konijn.
Voor het bereiden van het voedsel hebben ze vuur nodig, wat gemaakt wordt met
een taaie droge houten twijg en een droog houten blok. Bij wijze van spreken, bijna net zo vlug als wij een lucifer aanstrijken bracht diezelfde man het voor elkaar, om met die primitieve spullen vuur te maken. Ik denk dat hij in ongeveer 15 seconden zijn gedroogde goedje in vlammen had.
De terugtocht op de boot verliep net zo nat als op de heenweg en deed ons jongens- en meisjeshart wat sneller kloppen.
Terug op het Mutiara Resort hebben we lekker gedoucht en onderweg naar het avondeten werden we plots geconfronteerd met een Tapir. Deze stond een berg groente te verorberen, dat daar was neergelegd door mensen van het resort. Bij navraag bleek dit toch echt om een in het wild levend dier te gaan. Hij leefde (het was inderdaad een hij) in de jungle, maar kwam van tijd tot tijd zichzelf te goed doen aan het voer dat hij aangeboden kreeg door het resort. Dit dier leefde solo en kon waarschijnlijk onvoldoende voer in de jungle vinden. Tapirs zijn niet gevaarlijk, maar als je ze te dicht zou benaderen of als ze zich bedreigd voelen zouden ze wel van zich af kunnen bijten.
Na deze belevenissen hebben we de volgende ochtend de jungle achter ons gelaten en onze reis vervolgd naar de Cameron Highlands, waarover een volgende keer meer.
De laatste nacht in KL hadden we bijgeboekt omdat het arrangement dan aan sloot op de boeking die Corry thuis, via internet, had gedaan bij een lokaal reisbureau.
Omdat we op donderdag 1 mei vroeg moesten vertrekken had ze er voor de laatste ochtend een ontbijt bijgeboekt, tegen een, naar ons in eerste instantie leek, onbeschoft hoog bedrag. Echter voor wat er aangeboden werd tijdens dat ontbijt vergoedde dat het bedrag volkomen. Waarlijk alles wat een mens zich kan bedenken en meer werd in een buffet aangeboden.
Na de buik goed volgegeten te hebben werden we, bepakt en bezakt, om half 8 met een minivan naar het kantoor van het reisbureau gebracht.
Met een reisbus van HAN travel reden we vervolgens, in drie en een half uur, naar Taman Negara. Na een eenvoudige lunch bij het incheckcentrum bij Jety Tembling, stapten we om ongeveer half twee in de longboat. Deze bracht ons, in drie uur tijd, 70 kilometer stroomopwaarts van de Sungai Tembeling, naar Kuala Tahan, de ingang van het grootste NP van Maleisië. Het was een prachtige tocht over deze bruingekleurde rivier. Het onderweg afspeuren naar wildlife bracht ons helaas geen succes. Toen we na drie uur de bestemming bereikten waren we er niet echt rouwig om, want het in één houding zitten op een dun kussen op een houten bodem tegen een houten rugleuning had een behoorlijke aanslag gedaan op ons seniorengestel.
We checkten in bij ons resort en werden naar onze cabin gebracht. Een prachtig en schoon houten huisje met alle comfort, van een zitkamer, groot bed, warme douche, airco en een minibar zonder alcohol.
Nadat we van een uitgebreid buffet hadden genoten, werden we, onderweg naar ons huisje om ons op te maken voor een "nachtelijke" (van half 9 tot haf 11) jungletocht, verrast door de aanwezigheid van een groep apen, langstaartmakaken. Dit gaf ons veel vertrouwen in het ontmoeten van meer van al het andere wild dat zich in deze omgeving bevindt.
Helaas was de nachtelijke jungletocht, en ook de tochten daarna, daarop een beetje een anticlimax. Want min of meer op hetzelfde moment startten meerdere groepen onder begeleiding van hun gids met hetzelfde doel. Het gevolg was, als het ware in een lang rij achter elkaar aanlopen over een geplaveid pad op zoek naar wild wat zich natuurlijk niet liet zien. Dit werd tijdens het lopen ook zo uitgelegd. Door de aanwezigheid van zoveel toeristen zocht het wild zijn heil hogerop, naar delen van het park die, via veel moeilijker begaanbare wegen bereikbaar waren en waar slechts weinig toeristen, onder begeleiding van een gids, in een tocht van negen dagen, zich aan waagden.
Niet te min heeft onze gids ons toch wandelende takken, duizen poten, een reuzenspin en een slang kunnen tonen. Ook maakte hij ons attend op een paar, in het licht van de schijnwerper, oplichtende ogen, die naar hij zei aan "a small deer", een klein hert, toebehoorden.
's Morgens, na goed geslapen te hebben en van een goed ontbijtbuffet genoten te hebben, vertrokken we met een snelle longboat naar een ingang van de jungle voor een tocht naar Bukit Teresik en de Canopy Walkway.
De tocht naar Bukit Teresik, een heuvel in het oerwoud van 344 meter hoog, ging door het woud bij een temperatuur van 30 graden plus, een luchtvochtigheid van ongeveer 90 procent en alleen maar steil omhoog. Nu ik dit schrijf, drie dagen later, voelen wij onze kuiten nog. Teruggekomen beklommen we de Canopy Walkway, een touwbrug van 510 meter lang op 40 meter hoogte door de kruinen van de woudreuzen. Het spotten naar wildlife leverde slechts het succes op van een grote zwart wit gestreepte eekhoorn. Maar wat ik niet beschrijven kan en wat ons toch echt het gevoel gaf in de jungle te zijn, waren de geluiden die overal klonken.
Na een goed en uitgebreid lunchbuffet gingen we weer met de longboat op weg voor een ontmoeting met de Orang Asli.
De boottocht ging nu over een snelstromend gedeelte van de Sungai Tembeling en de tocht geheel droog te doorstaan bleek een onmogelijkheid. Maar eigenlijk was deze nattigheid in vergelijking met die tijdens de jungletochten veel aangenamer. Daar waren we bijna net zo nat, maar dan van het zweet.
De Orang Asli is één van de inheemse volkeren, die in de binnenlanden van Maleisië leven. Van hen zijn er nog ongeveer 100.000. Ze leven in groepen van ongeveer 20 tot 60 personen. Mannen, vrouwen en kinderen. Onderwijs genieten ze niet. Ze leven bij de dag en van wat de natuur hun brengt. Het zijn min of meer nomaden, want van tijd tot tijd verlaten ze een dorp om zich ergens anders weer te vestigen. Ook is het mogelijk dat ze in een eerder verlaten dorp na enkele jaren weer terugkomen. Ze voorzien zich in voedsel door te jagen. Dit doen ze met een blaaspijp. Ons werd uitgelegd en getoond hoe zo'n ding en de pijltjes ervoor gemaakt werden. Wij hebben het met grote verbazing bekeken. Een knap stuk precisiewerk en het gebruik ervan, wat ons nadien werd getoond bleek bijzonder effectief. De man die net ervoor in no time drie pijlen gemaakt had, schoot deze op een afstand van ongeveer 15 meter, alle drie feilloos in een opgehangen stoffen konijn.
Voor het bereiden van het voedsel hebben ze vuur nodig, wat gemaakt wordt met
een taaie droge houten twijg en een droog houten blok. Bij wijze van spreken, bijna net zo vlug als wij een lucifer aanstrijken bracht diezelfde man het voor elkaar, om met die primitieve spullen vuur te maken. Ik denk dat hij in ongeveer 15 seconden zijn gedroogde goedje in vlammen had.
De terugtocht op de boot verliep net zo nat als op de heenweg en deed ons jongens- en meisjeshart wat sneller kloppen.
Terug op het Mutiara Resort hebben we lekker gedoucht en onderweg naar het avondeten werden we plots geconfronteerd met een Tapir. Deze stond een berg groente te verorberen, dat daar was neergelegd door mensen van het resort. Bij navraag bleek dit toch echt om een in het wild levend dier te gaan. Hij leefde (het was inderdaad een hij) in de jungle, maar kwam van tijd tot tijd zichzelf te goed doen aan het voer dat hij aangeboden kreeg door het resort. Dit dier leefde solo en kon waarschijnlijk onvoldoende voer in de jungle vinden. Tapirs zijn niet gevaarlijk, maar als je ze te dicht zou benaderen of als ze zich bedreigd voelen zouden ze wel van zich af kunnen bijten.
Na deze belevenissen hebben we de volgende ochtend de jungle achter ons gelaten en onze reis vervolgd naar de Cameron Highlands, waarover een volgende keer meer.
-
04 Mei 2014 - 22:02
Eric, Iris, Pepijn En Floris:
Hoi Joep en Corry,
Dankzij jullie leuke stukjes kunnen wij een beetje meegenieten van jullie avonturen. Zo te lezen is het eten goed verzorgd. Nog geen last van jullie buik gehad? Dapper dat jullie die touwbrug op 40 meter hoogte hebben beklommen!
Heel veel reisplezier gewenst,
Eric, Iris, Pepijn en Floris -
04 Mei 2014 - 22:05
Roy En Linda :
Hoi Joep en Corry!
Wat een leuk verhaal!!!
Wat hebben jullie al een hoop meegemaakt!!
Geniet ervan!
Xxxx
Roy en Linda -
05 Mei 2014 - 10:28
Magda:
Hoi Joep en Corry,
Wat leuke verhalen, het is wel spannend bij jullie en erg indrukwekkend,30 graden en 90% luchtvochtigheid
is niet zo prettig,zeker als je nog klimmen moet.
veel plezier en geniet verder.
groetjes Magda en Jan -
05 Mei 2014 - 16:40
Theo En Elly:
Hallo Joep en Corry,
Leuk om te lezen reizen we toch een beetje mee!!!
Geniet ervan.
Groetjes Theo en Elly -
05 Mei 2014 - 19:11
Hudith En Frank:
Dag ouders..
Wat een toffe dingen allemaal. Het klinkt echt geweldig en het doet me goed dat jullie het naar jullie zin hebben. En een wilde tapir, echt bijzonder zeg! Ben benieuwd naar de andere verhalen. Heel veel plezier nou :-)
Knuffeltje -
05 Mei 2014 - 22:24
Wilma Sengers:
Hoi joep en Corry, tis hier 22.30 uur in middelaar. Hier alles verder goed. Heb weer met veel plezier jullie verslag gelezen. Gaat in ieder geval allemaal goed. Goed zweten en goed eten zo te lezen. Flink geklommen en touwbrug overwonnen. Vast allemaal erg indrukwekkend.
Ben nu al benieuwd naar al jullie foto's. Geniet nog maar lekker en ik kijk alweer uit naar jullie volgend verslag. Groetjes piet en Wilma. -
05 Mei 2014 - 22:32
Giel En Heleen:
Ha joep en corry,
Leuk hoor om zo de reisverslagen te lezen en die wilde dieren .......laat maar even. Ga straks maar naar de dierentuin!! Een slang is al meer dan genoeg, ha ha
Lekker genieten, beleven, kijken, zweten en eten! En dan kunnen wij weer lezen en ook een beetje mee genieten!
Groetjes Giel en Heleen
-
09 Mei 2014 - 18:34
Theo En Elly:
Hallo Joep en Corry,
Wat een reis ,wij vinden het leuk om jullie zo te volgen!!!
Geniet maar van het mooie weer want hier is er regen en wind.
Groetjes uit Middelaar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
