Penang

Dinsdag 6 mei vertrokken we vanuit Tanah Rata in de Cameron Highlands naar Penang.
Via internet had Corry het Armenian Street Herritage Hotel geboekt.
We namen om negen uur op het station, vijf minuten lopen vanaf ons hotel, een lange afstandsbus. Dit was de eerste keer dat we op deze manier met het openbaar vervoer gingen reizen en het was dus afwachten hoe een en ander zou bevallen. In de bus was het verrassend goed toeven. Er was airconditioning in aanwezig en we hadden ruim voldoende beenruimte tussen superbrede stoelen, die je in een slaapstand kon zetten, waarna je bijna horizontaal zou kunnen liggen.
De afstand naar Georgetown op Penang bedraagt ongeveer 250 kilometer.
De bus bracht ons daar, in ongeveer vijf uur, naar toe met onderweg één keer een tussenstop. De prijs die daarvoor gerekend werd bedroeg 35 Ringit per persoon. Dat is ongeveer € 8,75. In de bus met ongeveer 35 zitplaatsen, zaten zo'n 12 reizigers. Je vraagt je af "hoe is het mogelijk". Maar daar tegenover staat dat een liter diesel slechts 2 Ringit kost, ofwel 50 cent.
Penang is een eiland in de straat van Melakka voor de westkust van Maleisië en wordt met het vaste land verbonden met een 12 kilometer lange brug tussen Butterworth, op het vaste land, en Georgetown, de hoofdstad van Penang.
Butterworth en Georgetown klinken behoorlijk engels en stammen dan ook uit de koloniale tijd nadat de Engelsen hier, in de tweede helft van de 18e eeuw, voet aan land gezet hadden. Georgetown is vernoemd naar de toenmalige prins van Wales en Butterworth was een gouverneur ergens rond 1850.
Om ongeveer twee uur kwamen we aan in Georgetown en stapten we bij het busstation uit de bus. Zoals volleerde backpackers dat doen, met de backpack op de rug en de daypack voor de buik, stapten we met het platte grondje van het Capitool in de hand, de aziatische verkeerschaos in. Na het nog een keer nagevraagd te hebben bleken we echt op de goede weg te zijn en stapten we na een kwartiertje wandelen, lekker bezweet, de de hotellobby binnen.
Na ons geïnstalleerd te hebben op de kamer en nadat we ons een beetje hadden opgefrist, gingen we op pad voor een eerste verkenning van Georgetown.
Na al wat koloniale gebouwen, welke in de Lonely Planet en het Capitool staan afgebeeld, gevonden te hebben, gingen tegen vijf uur de hemelsluizen weer wagenwijd open, voor een dagelijkse tropische bui. Wie ze open zet, of dat Allah, Boedah of onze lieve Heer is, weet ik niet, maar er valt me dan een plons water. Bij die hoeveelheden gaan bij ons de putdeksels in de straten omhoog.
Maar, zoals een groot voetballer regelmatig placht te zeggen: "elk nadeel heb z'n voordeel". Wij zijn niet zo'n museumbezoekers, maar wat de lucht voorspelde zijn we toch maar één van de "places of interest" binnengegaan, waarlangs onze stadstoer voerde. In dit gebouw was een expositie van de historie van Maleisië en het eiland Penang in het bijzonder. Dit bleek een welkome aanvulling op onze reis. We hebben ons op de reis behoorlijk goed voorbereid, maar door deze tentoonstelling werd e.e.a. bevestigd en verduidelijkt. Zoals we in Nederland in de jaren 1600 tot 1800 de V.O.C., de Verenigde Oostindië Compagnie, hebben gehad, hadden de Engelsen de Brittish East India Company. Sir Francis Light kreeg van die compagnie de opdracht een vrije handelshaven te creëren voor de britse handesschepen in de oost. Daarvoor zette hij voor het eerst in 1786 voet aan wal op het eiland Penang en stichte daar zijn handelsstaat met Georgetown als hoofdstad.
In de tweede wereldoorlog heeft Maleisië zwaar geleden onder het juk van de Japanners. Pas nadat de Verenigde Staten de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki geworpen hadden zwichtten deze en kon het normale leven zijn gang weer vinden.
Engeland heeft Maleisië als kolonie gehad tot 1957. Toen is het onafhankelijk geworden.
Nadat we deze historische tentoonstelling hadden bezichtigd, was het weer droog geworden. Het was inmiddels een uur of zeven en we hadden best wel honger gekregen. Van de twee nederlandse meiden die we in de Cameron hadden ontmoet, hadden we gehoord dat het op Penang en met name in Georgetown goed eten is. Vooral de Red Garden was iets bijzonder. Dus wij op zoek naar de Red Garden. Dit bleek een overdekt plein in de stad te zijn, met daaromheen tientallen vaste kraampjes die eten aanboden. Dit varieerde van Chinees, Maleis, Indisch, Thais, Philipijns tot Italiaans. Op het plein stonden allemaal tuinstellen opgesteld waaraan je plaats kon nemen. Er liepen mensen rond die op kwamen nemen wat je te drinken wou en bij één van de stalletjes naar jouw keuze bestelde je het eten. Onze Frank zei tegen ons voordat we gingen: "Als de locals er eten en het is er druk, dan kun je er gerust op gaan dat het eten goed is". Dit en het feit dat die twee meiden ons op deze locatie gewezen hadden deed ons besluiten hier te eten, anders waren we er beslist niet aan begonnen. En ik denk dat ze gelijk hadden, want het was bijzonder lekker en het kostte, in Frank zijn bewoording: "geen drol".
Na het eten hebben we onze stadstocht voortgezetet richting hotel. De Engelse invloeden zijn in de stad nog alom aanwezig. Het verkeer rijdt links en van alle stenen gebouwen wat geen wolkenkrabber is, is het merendeel zo'n 150 tot 200 jaar oud. Veel is in verval maar wordt nog steeds bewoont. Niet vreemd als je bedenkt dat als alternatieven, huizen gebouwd van golfplaten of damwand bewoond worden. Veel gebouwen zijn gerestaureerd, o.a. met behulp van UNESCO. Hopenlijk wordt ook de rest op die wijze in ere hersteld. Want het zou echt jammer zijn als dit in de toekomst verloren zou gaan.
Op dag twee op Penang bezochten we de Penang Hill. De top ervan ligt op ruim 800 meter boven de zeespiegel. De weg naar deze locatie hebben de engelsen in de koloniale tijd begaanbaar gemaakt en de top ontwikkelt om er de koelte op te zoeken en om van het uitzicht te genieten. Zij hebben er in die tijd al een 22 tal buitenverblijven gebouwd, die tegenwoordig ook nog als vakantieverblijven gebruikt worden. Zij lieten zich in die tijd, gezeten in een draagstoel, door vier koelies naar boven dragen, met daarachteraan een gevolg van dragers met de rest van hun spullen.
Tegenwoordig wordt de afstand overbrugt met zo'n trein zoals we die uit de Oostenrijkse wintersportgebieden kennen. Ik denk dat het hellingspercentage soms om en nabij de 45 graden is.
Bovengekomen was het inderdaad genieten van het uitzicht. Jammer was dat het nogal heiïg was, maar dat zal het hier meestal wel zijn door de hoge luchtvochtigheid.
We hadden ons voorgenomen om de terugweg te voet af te leggen. Maar goed en wel onderweg, kwamen we een groep Chinese jongeren tegen die terug kwamen te hollen en ons vertelden dat ze op de vlucht waren voor een groep apen. Zij hadden zich waarschijnlijk niet gehouden, of er nooit van gehoord, wat Haagse Harrie Jekkers in één van zijn scetches al vertelde: "Je moet un aap niet in zu oowguh kaaikuh, daar kunnuh ze nie teeguh". En inderdaad, ze waren nog maar half uitgesproken, toen er een tiental langstaart makaken naast en over de weg dreigend op hen afkwamen. Helaas voor ons maakten wij op dat moment ook deel uit van hun groep en kozen wij ook maar eieren voor ons geld en zijn met hun terug gevlucht.
Terug bovengekomen hebben we toch de trein naar beneden maar genomen en hebben daarna een bezoek gebracht aan de tempel Kek Lok Si. Dit is de grootste Chinese boedhistische tempel van Maleisië, met onder andere een enorm groot bronzen beeld van de godin van genade, Kuan Yin.
Op de derde dag hebben we een bezoek gebracht aan de Botanische tuin, net buiten Georgetown. Zoals ik zeg, het ligt net buiten Georgetown, maar de bus krijgt het klaar om er toch drie kwartier over te doen. De logica is niet te vinden want ik geloof dat we de halve stad twee keer gezien hebben. En waar we uiteindelijk uitgezet werden waren we volgens mij al veel eerder op nog geen tweehonderd meter gepasseerd. Ook de terug weg was wel memorabel. Want, genietend van een drankje met zicht op hele groepen apen, zaten we op de bus te wachten, die elke drie kwartier langs zou komen. Toen deze na exact drie kwartier aankwam en wij ingestapt waren, deelde de chauffeur mede dat hij over ongeveer een half uur zou vertrekken. Hij verliet de bus en kwam na een half uur, geheel volgens afspraak, terug en zo vetrokken we na vijf kwartier.
Op dag vier pakten we de bus naar Teluk Bahang. Dit staat in het Capitool en de Lonely Planet aangegeven als een vissersdorp, wat wel een bezoekje waard is. Maar staat er bij aangegeven dat de vissers de stranden met hun afval zo vervuild hebben dat het niet uitnodigt om er te gaan zwemmen. Nou, niets is minder waar. Als er iets in de beschrijving tekort gedaan wordt, is het deze hoek van het eiland wel. We kwamen daar aan en het was er erg rustig. Er stonden kraampjes waar toers aangeboden werden voor tochten door het NP, wat daar een ingang heeft, en ook voor diverse tochten met een boot over de zee naar onder andere de mangrove, het schilpaddenstrand en het apenstrand. We werden aangesproken door een meisje die ons een tocht aanbood naar turtlebeach en naar monkeybeach. We kregen de beschikking over een boot met stuurman en en jongen die als gids fungeerde, waarbij Corry en ik de enige passagiers waren. We beleefden een mooie vaartocht over de zonnige straat van Melakka naar turtlebeach. Hier worden boven de legplaatsen van de eieren van de schilpadden kooien geplaatst, zodat deze beschermd worden. Zo gauw als de jonge schilpadden uitkomen worden ze opgevangen in bassins, waarna ze als ze voldoende aangesterkt zijn worden vrijgelaten in de zee.
Daarna voerde de boottocht ons, via turtlerock en crocodilerock, naar monkeybeach. Hier spraken we af dat zij ons na twee en een half uur weer op zouden pikken en zijn wij daar in die tijd heerlijk wezen zwemmen. Van vuile stranden was absoluut geen sprake, we voelden ons als gedropt op een eiland van expeditie Robinson.
Laat in de middag kwamen we weer aan in ons hotel en na even lekker gedoucht en een dutje gedaan te hebben zijn we 's avonds voor de laatste keer uit gaan eten in de Red Garden. Het was weer lekker en oergezellig tussen het gemeleerde gezelschap. We zullen het gaan missen. Want ook hier zijn de mensen bijzonder vriendelijk en behulpzaam.
Na twee weken eten in diverse gelegenheden in dit vreemde land, hebben we nog geen problemen met onze buik gehad.
Nu zitten we klaar voor de taxi die ons naar het vliegveld zal brengen voor de vlucht naar Kuching, op Borneo. Daarover later meer.