Tioman 1

Op vrijdag 23 mei vertrokken we naar Tioman, het grootste van een groep van negen eilanden en het enige bewoonde, op ruim 50 kilometer van de oostkust van het Maleisich schiereiland. In deze regio is enkele jaren geleden een serie afleveringen van expeditie Robinson opgenomen. Dat was op Mensirip, een eiland dat niet tot één van de negen eilanden waar Tioman deel van uit maakt behoort.

De eerste afvaartijd van de boot was om 6 uur, de tweede om 14 uur en de derde om 18 uur. En dat is ongeveer op die tijd, want daarnaast moet rekening gehouden worden met de getijden. Je moest een uur van te voren aanwezig zijn, wat ons had doen besluiten om de boot van 14 uur te nemen.
Vrijdagnacht brak er weer eens een onvervalste tropische onweersbui los, met dit verschil ten opzichte van de vorigen, dat deze de hele ochtend aanhield. De uitchecktijd in dit "fantastische" hotel was 12 uur en daar hebben we, gelet op het weer, maar dankbaar gebruik van gemaakt. We moesten om 13 uur in de Jetty, de aanlegplaats van de boot, aanwezig zijn en die tijd hebben we maar volgemaakt met lezen en het schrijven van onze belevenissen in Malakka.
Om ruim voor enen arriveerden we, vergezeld van de laatste regendruppels, in de Jetty van Mersing. Over efficiëntie gesproken; we hadden donderdagmiddag onze tickets al gekocht voor de héén en terugreis voor de boot. Ons was gezegd dat we ons moesten begeven naar loket 8, wat we dus braaf deden. Hier zaten drie maleisische dames, waarvan er één het gedeelte van de tickets bij de kartelrand afscheurde en bij één van de andere moesten we op een lijst onze namen invullen. Waarschijnlijk om in geval van calamiteiten te kunnen achterhalen wie er op de boot gezeten hadden. Dan denk je: "OK, klaar aansluiten". Maar nee, nu moesten we naar een andere rij om toeristenbelasting te gaan betalen. Hier werden we geholpen door twee maleisische heren, die samen een bedrag inden van 24 Ringit, 6 Euro. Vervolgens kwamen we in een derde rij waar weer een maleisische dame stond die ons zei dat we op de stoelen plaats konden nemen en dat dit het loket was waar we boardingpassen moesten halen. Op de vraag hoe laat die openging, gaf ze met een alleszeggende glimlach op haar gezicht aan, dat niet te weten. De wachtruimte, een afdak met rijen redelijk gemakkelijke stoelen onder voldoende ventilatoren, liep gestaag vol en iedereen nam vrij rustig plaats. Maar toen om ongeveer kwart voor twee de boot terugkwam van Tioman werd er toch al wel behoorlijk zenuwachtig heen en weer geschuifeld. Maar het loket van de boardingpassen bleef nog steeds gesloten. Eindelijk, om tien over twee, kwam er een man die zich in het kantoortje naar binnen wurmde. Nou, toen was de chaos compleet, want nu wilde iedereen tegelijk zijn boardingpas hebben. Uiteindelijk hadden ook wij onze boardingpas, een reepje geplastificeerd papier met daarop "Boardingpass nr. 258", om maar iets te stellen. Hiermee konden we weer in de rij gaan staan. Een meter of acht verder stond weer een man die, zonder ergens nader naar te kijken, hetzelfde strookje weer innam en het in een bak gooide. Nu konden we doorlopen om in de boot een plaatsje te zoeken. Om 15 uur zette de boot eindelijk koers richting Tioman.
Waar we ons inmiddels al een paar keer op verkeken hebben, is dat we steeds ingesteld en gekleed zijn op tropische temperaturen. Ook voor de overtocht hadden we daarop geen aanpassingen gedaan. In de boot zit je in een ruimte op een soort vliegtuigstoelen, maar dan vier naast elkaar en aan de andere kant van het gangpad nog eens vier. De ruimte werd verschrikkelijk goed gekoeld d.m.v. airconditioning en ventilatoren. Het leek wel een koelcel en we waren dan ook blij dat het grotere eiland, wat de boot na anderhalf uur varen, verdacht dicht naderde, Tioman bleek te zijn. De derde stop was de Jetty van Tekek, het dorpje waarin het Beryaya resort gevestigd is. Vanaf de pier vergaapten we ons al aan het kristalheldere azuurblauwe water, waarin we de zwaardvissen rond zagen zwemmen. Vervolgens werden we met de pendelbus naar het resort gereden en konden we inchecken. Ons verblijf voor de aankomende tien dagen bleek een huisje te zijn met een veranda aan het strand, met uitzicht op de Zuid-Chinese zee en de eilanden Rengis en Coral Island.
Na ons opgefrist te hebben zijn we gaan eten op het resort. Het was heel goed, maar voor Maleise begrippen ook goed aan de prijs. 160 Ringit voor twee personen, 40 Euro, daarbij een glas jus voor 7 Ringit en een biertje voor 12.
Op zaterochtend waren we eerst even naar de duikschool geweest om mij op te geven voor een driedaagse duikcursus, waarvoor ik aan het eind, bij goed resultaat, het Padi Open Water certificaat zou behalen. Ik kreeg een lesboek in een engelse versie uitgereikt, wat op mijn verzoek, voor een nederlandse werd omgeruild. Verder werden de gegevens genoteerd voor een aan te maken logboek. De eerste les was zondag. Daarna, na nog wat rondgekeken te hebben op het resort, zijn we even gaan zwemmen, waarbij we al gauw de snorkels mistten. Toen we bovendien, nadat we het water verlaten hadden en van onze australische buren te horen kregen dat bij laagtij het koraal op slechts 75 meter vanaf te waterlijn te vinden was, besloten we om toch maar eens de winkel op te zoeken om er een paar aan te schaffen. En ja hoor zwemmend over de oppervlakte met het hoofd onder water zagen we de koraalriffen slechts anderhalve meter onder ons, met een keur aan vissen in allerhande kleuren.
Wat onze australische buren ook wisten te vertellen was dat: "just outside of the gate, two fantastic restaurants were, with cheap prices and beer for just 5 Ringits." Dus hebben we 's avonds maar meteen de proef op de som genomen. En jawel, net buiten de ingang van het resort was een "restaurant" links en het andere rechts gevestigd. En wat daarbij opviel was, dat het vol zat met locals én toeristen. We werden hartelijk ontvangen en maakten onze keuze uit het menu. Vooraf champignonsoep en daarna had Corry kip met ketjapsaus en mie ketjap en ik had zoetzure kip en zoetzure rijst. Daarbij vroeg ik een biertje, waarbij ik te horen kreeg dat ze dat niet hadden. Wij hadden namelijk het restaurant rechts opgezocht, waarvan de uitbaters moslim bleken te zijn en die verkopen geen alcohol. Het was geen probleem zei de serveerster, dan moest ik het maar even bij de overburen halen en dan kon ik het hier bij het eten opdrinken. Nou zo erg is het met mij nu ook weer niet gesteld en heb ik het maar gedaan met een ice lemon tea, ook lekker. Nog wat lemon tea mee voor in de huisbar en klaar waren we voor 60 Ringit. Bij de overburen, ook vol met locals en toeristen, even wat bier gehaald voor in de huisbar en een ijsje meegenomen als toetje. Daar bekeken we ook even hun menulijst en daar zag ik hertenvlees op staan, dus dachten we, laten we dit restaurant morgen maar eens aandoen.

Een mooi fenomeen hier is de zonsopkomst en de zonsondergang. Maleisië ligt net boven de evenaar, wat inhoudt dat de zon in het oosten opkomt en in een boog recht eroverheen in het westen ondergaat. Doordat het zo kort op de evenaar ligt heb je bijna geen schemering. De klok staat hier, net als bij ons op zomertijd, wat inhoudt dat het om ongeveer kwart voor zevenen begint te schemeren, waarna de zon om zeven uur te voorschijn komt. 's Avonds begint het schemeren, waarbij de zon om zeven uur achter een mooi gekleurde horizon verdwijnt en waarna het dan om half acht echt donker is.

Zondagmorgen begaf ik me naar het duikcentrum. Allereerst kreeg ik een tweeëneen half uur durende video te zien over duiken. Deze was geheel in het engels en dat is wel te volgen, maar het is toch anders als nederlands. Het fijne ontgaat je en ik was blij dat ik hoofdstuk 1 in het lesboek al bijna gelezen had. Dan is het toch wat beter te volgen. 's Middags om half drie moest ik terug zijn voor de eerste praktijkles. Corry was meegegaan om eventueel wat foto's te maken. Even uitleg van welke oefeningen we die middag uit zouden voeren en over het in elkaar zetten van de equipment en daarna hop de zee in. Na een kort overleg met de hoofden nog boven water gingen we onder water en was het de bedoeling daar te blijven en moest ik alles doen op aanwijzingen. Nou dat viel best tegen. De oefeningen die ik moest doen waren achter elkaar op het droge in het engels uitgelegd en die moest ik nu uit gaan voeren op aanwijzingen onder water. De eerste oefening was, je regulater, het mondstuk, uitdoen, loslaten en weer opzoeken, water eruit blazen en door ademen. De tweede oefening was de bril halfvol water laten lopen en dit water er weer uit zien te krijgen. De volgende oefening was de bril helemaal vol laten lopen met water en het er weer uit zien te krijgen.
Toen we klaar waren wist ik hoe zout water smaakte en dat je vrij gemakkelijk in paniek kunt raken als je niet vrij kunt beschikken over in te ademen lucht.
Na een korte pauze kreeg ik op het droge weer een stuk of vijf oefeningen achter elkaar uitgelegd en begaven we ons weer in de zee. Een volgende oefening was, je masker helemaal af doen, rustig weer opzetten en ontdoen van water. Daarna moest ik zwemmen zonder masker, wat geen problemen gaf. Verder was er nog een oefening waarbij je hele vest met zuurstoftank af moest doen en weer aan moest trekken. Ook werd gesimuleerd dat je zonder lucht kwam te zitten en aan je buddy aan moest geven dat je geen lucht meer had en van hem lucht toegediend wilde krijgen. Na een korte pauze op het droge begaven Francy, mijn instructeur, en ik ons weer in het water voor wat volgende oefeningen en één daarvan dit keer was om een eind te zwemmen zoals je in de praktijk doet. Toen bleek mij dat mijn adem onder controle houden nog niet zo eenvoudig is. Wat ik deed, maar me niet realiseerde, was diep inademen en maar gedeeltelijk uitademen. Gevolg daarvan is dat je niet zinkt, maar ergens net onder het oppervlak blijft zweven. Hoe ik ook mijn best deed ik kwam geen halve meter omlaag en kon alleen maar toezien hoe Francy een meter of zes onder mij over de bodem zwom. Kortom, ik had dit niet onder de knie en ik had geen idee waarom mij dat niet lukte. Op de kant gekomen voor een korte break zei Francy mij wat ik verkeerd deed en dat het op die manier niet zou gaan lukken. Vervolgens deelde hij mede dat we naar het eiland zouden varen en daar de diepte in zouden gaan en dat ik het dan beter zou moeten doen. Ik had er niet veel vertrouwen in en zo ben ik ook de boot ingestapt. Toen we bij het eiland aankwamen zei ik tegen hem: "Ik denk niet dat ik het durf." Daarop keek hij mij heel verbaasd aan met een uitdrukking van: "Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen." Hij zei: "Wat is dat nou, ik heb leerlingen van tien jaar die het doen. Wat je moet doen is rustig ademen, en uitademen wat je hebt ingeademd, dan zal het best goed gaan." Na wat aarzeling heb ik me er toch overheen gezet en de sprong in het diepe gewaagd. Na een afdaling tot tien meter zijn we een half uur onder water gaan zwemmen. Ik kon mijn adem onder controle houden en het was fantastisch. Een kleurrijk schouwspel van allerhande soorten koraal en duizenden vissen, groot en klein, in scholen of alleen, groene, gele en gestreepte, het leek wel een opgemaakt tropisch aquarium. Daarbij hadden we ook nog het geluk een grote schildpad tegen te komen, wat zelfs voor gevorderde duikers nog steeds als bijzonder ervaren wordt.
Teruggekomen vroeg hij mij wat ik van plan was. Of ik de cursus af wilde maken of dat ik het hierbij, "the scuba experiencedive", wilde laten. Ik wist het niet en ook na overleg met Corry was ik er nog niet uit. Uiteindelijk heb ik besloten om ermee door te gaan en was mijn bewondering voor Judith, die het Pady Open Watercertificaat begin van het jaar, samen met Frank, in Thailand gehaald heeft, enorm.
Maandag zijn we voor de middag op een diepte van 10 meter de oefeningen gaan doen die we voorheen in laag water geoefend hadden. Daarbij ook nog oefeningen waarbij je de adem moest beheersen zodat je bijvoorbeeld met inademen zover ging stijgen dat je met de punten van de vinnen het zand raakte en het lichaam diagonaal omhoog wees, waarna je met uitademen de punten van de vinnen op de plaats liet en je lichaam liet zakken tot net boven de bodem of met de adem je lichaam onder controle te houden zoals je met joga ziet, maar dan zwevend in het water. Wonderwel ging me dit goed af.
Tussen de middag ging ik naar Corry, zij had voor de middaag e.e.a. uitgezocht over een spa behandeling en daarvoor 's middags een afspraak gemaakt.
Na de middag kreeg ik nog een oefening om te navigeren op kompas tijdens het duiken. Dit is best leuk om te doen, maar zonder bril viel het niet mee om onder water de getallen van het kompas af te lezen en daarbij heeft Francy wel moeten assisteren waar hij mij naar toe wilde hebben. De terugweg moest ik maar ongeveer van het kompas aflezen en de fijnafstemming kon ik wel zien aan de positie waar Francy zich bevond. Maar het principe had ik wel door.
Zoals gezegd werd de cursus afgesloten met een examen, maar met het boek was ik nog niet verder gevorderd dan hoofdstuk 1. Na overleg hebben we toen besloten dat ik de laatste duik, op 15 meter diepte, dan ook maar op maandagmiddag zou doen, om de dinsdag te besteden aan het leren van het boek. Dinsdagmiddag zou ik dan een testexamen gaan doen en afhankelijk hoe dat uit zou pakken, zouden we besluiten het examen er achteraan te doen of een dag later.
Het was inmiddels kwart voor zes, toen ik terug was bij ons huisje, waar Corry toch een beetje ongerust zat te wachten. Zij was al meer dan een uur terug van haar spabezoek. Op mijn vraag hoe de spa bevallen was zei ze: "Stevig. De gezichtsbehandeling was lekker, maar de lichaamsmassage ging er best hard aan toe waarbij de masseuse boven op mijn rug klom om de spieren los te maken. Daarbij ging ze echt niet zachtzinnig te werk. Maar het was een mooie ervaring en ik heb er beslist geen spijt van."
De dinsdag heb ik me bezig gehouden met de theorie en Corry met lezen en tussendoor met snorkelen en zwemmen. 's Middags om tien voor half drie begaf ik me naar het duikcentrum. Nadat ik de oefentoets gemaakt had bleek ik twee fouten gemaakt te hebben en besloten we het examen erachteraan te doen. Bij drie vragen over de planning van meerdere duiken achter elkaar, waarbij je berekenen moet hoe lang een volgende duik nog verantwooord is, kreeg ik wat assistentie van Francy. Toen ik het examen van 50 vragen af had en hij het nagekeken had bleek ik er 48 goed te hebben, waarna hij mij het diploma mocht overhandigen. Na nog wat nagepraat te hebben over eventuele vervolgduiken hebben we afscheid genomen. Echter nu is het zo dat ik na al dat duiken water in de oren heb wat er maar niet uit wil. En ik weet daarom nog niet of ik het ga wagen om nog een fundive te doen voor we naar huis gaan. Maar daarover de volgende keer.