Malakka

Op maandag 19 mei vertrokken we weer naar het Maleisisch schiereiland en lieten daarmee Borneo achter ons. Op het schiereiland staan eerst een paar dagen Malakka op het programma en daarna 10 dagen Tioman, als het toetje na de maaltijd.
Om half tien stapten we in de taxi die ons even voor tienen op het vliegveld afzette. Het inchecken verliep als een speer en na onze tijd uitgezeten te hebben, konden we om half twaalf boarden, waarna het vliegtuig om vijf voor twaalf, precies op schema vertrok. Net als op de heenweg in Penang, regende het nu bij de terugreis ook weer. En zoals ik al meer gezegd heb, als het hier regent, dan regent het goed.
Goed en wel in de lucht, leek het wel of we net een heel groot treinstation verlaten hadden, waar de machinist, over heel veel wissels, het goede spoor moest gaan zoeken. Daarbij leek het wel of hij ook nog op de verkeerde verdieping vertrokken was en een paar trappen af moest naar het juiste spoor. Na deze turbulentie doorstaan te hebben, landden we om ongeveer half twee in Kuala Lumpur. Vrij snel hadden we het ticketloket gevonden voor buskaartjes naar Malakka. De eerste bus bleek al volgeboekt te zijn en dus moesten we genoegen nemen met de volgende, die twee uur later vertrok. Deze tijd hebben we doorgebracht door op het station maar iets te eten te zoeken, wat verrassend goed uitpakte: Fried rice met gebakken kip in zoetzure saus, werkelijk om te smullen.
Om 7 uur kwamen we aan in Malakka, waar de bus pal achter ons hotel, het Hatten Hotel, stopte. Toen we binnen kwamen, dachten we: "waar zijn we nou terecht gekomen". Groot, schoon, blinken, luxe tafels en stoelen, vooraan een balie, met daarachter een congierge, die ons naar de incheckbalie verwees, waarachter vijf mensen constant bezig waren met in- en uit checken van vertrekkende- of net gearriveerde gasten. Kortom, alles twee streepjes meer dan het streepje meer waar wij, als semi backpackers om vragen. We kregen kamer 65 op de dertiende verdieping toegewezen, het ontbijt was op de elfde, we werden uitgenodigd voor een welkomstdrankje op de tweeentwintigste en "the pool" was op de twaalfde verdieping. Na ingechecked te hebben en ons te hebben opgefrist, zijn we de stad ingegaan om wat te eten. Hierbij waren we op een adres afgegaan, dat in de Lonely Planet als "Top choise" staat vermeld. We hebben er gegeten, het was niet slecht, maar "Top choise".......??
Na een goede nachtrust gingen we 's morgens naar het ontbijt. Tsjonge, waar waren we toch terecht gekomen? Het personeel, keurig verzorgd en behulpzaam. Als knipmessen zo werd er aan alle kanten voor je gebogen. "Good morning, welcome, how are you, what can I do for you", om maar eens een greep te doen uit hun vocabulair. We werden begeleid naar een tafel en konden gebruik maken van een gigantisch uitgebreid ontbijtbuffet. Na hier goed gebruik van gemaakt te hebben, zijn we de stad in gegaan.
Malakka is wel de meest toeristische stad in Maleisië. Het is er schoner en ze zijn zuiniger geweest op het culturele erfgoed.
In 1511 zijn de Portugezen hier neergestreken. Van Malakka hebben ze toen een vestingstad gemaakt met 1400 meter muren van 3 meter dik. Hun doel was het christendom naar Azië uit te breiden. Dat is een moeizaam proces geweest, want de weerstand daartegen bleef groot. Van oorsprong komen de Maleiers vanuit Sumatra, Indonesië. Door de sultanaten bekeerde de oorspronkelijke bevolking zich tot de islam en die is met hand en tand verdedigd.
Na precies 130 jaar zijn de portugezen verdreven door de Hollanders, die er 150 jaar de scepter gezwaaid hebben. De VOC speelde toen ook al de baas in Oost Indië en om Malakka daarbij te verdedigen was complex. Mede om die reden is het, in goed overleg overgedragen aan de Engelsen.
Van alle drie de landen zijn de sporen nog duidelijk aanwezig en worden, zoals gezegd, door de Malakkezen goed bewaard.
Zo is er een door Portugal gebouwde katholieke kerk, "de maagd Maria", die door de Hollanders is omgedoopt tot de protestantse Pauluskerk en die door de Engelsen later als munitiedepot gebruikt werd. Toen was het al geen kerk meer, want de Hollanders hadden elders een nieuwe protestantse kerk gebouwd en was de Pauluskerk overbodig geworden. Op St. Paulshill is nog steeds de nederlandse begraafplaats, waar meer engelsen dan nederlanders begraven liggen. Er staan grote grafstenen opgesteld, waar de nederlandse teksten uit die tijd nog heel duidelijk te lezen zijn.
Verder zijn het "Stadthuys" en de "Christ Church" twee gebouwen van Nederlandse makelij. Het zijn twee van Malakka's historisch voornaamste en best bewaarde gebouwen.
Ook is een gedeelte van het fort gerenoveerd waar nederlandse kanonnen opgesteld staan. Hierop zijn de VOC logo's nog goed waar te nemen.
Toen we op St Pauls Hill waren en de zich daar bevindende grafstenen stonden te lezen, werd ik plotseling aangesproken door een Aziaat. Nou was ik in de spaarzame momenten dat we niets te doen hadden een boek aan het lezen van Tom Clancy, waarin een personage voorkomt die Jim Henderson heet. Nu dacht ik dat die Aziaat, in zijn aziatisch engels, tegen mij zei: "You look like Henderson, could I make a photograph of you". Ik wist zo gauw die Henderson niet te plaatsen en dacht dat het wellicht een engelsman uit de koloniale tijd was geweest, waarover ik gelezen had. Bovendien wist ik ook niet hoe die Henderson eruit gezien heeft en of die inderdaad dezelfde trekken als ik had. Maar toen de aziaat zich duidelijker uitdrukte zei hij, en er is geen woord van gelogen, want Corry is mijn getuige en die lag al helemaal in een deuk: "My wife says, you look so handsome, is it allowed that I make a photograph of you with her". Ik zei "What did you say", waarop hij het herhaalde en aanvulde met: "And also with your sunglasses you look so handsome that my wife would like to be on a photograph with you". Nou mensen dat is toch weer even iets anders dan een seniorenkorting krijgen, want de vrouw in questie betrof een vroege dertiger en zag er beslist niet verkeerd uit. Zo'n serieus verzoek kun je toch niet weigeren en dus heb ik er maar in toegestemd en leef nu verder met de gedachte dat ik hier of daar in Maleisië op een nachtkastje sta met een jonge aziatische. Om het geheel te completeren wilde de man ook op de foto samen met Corry, dus zullen we nu waarschijnlijk allebei aan weerszijden van het bed op een nachtkastje staan.
Na de tocht door de stad, hadden we behoefte gekregen aan wat verkoeling die we op zochten in het zwembad van ons hotel. Het bleek een buitenbad te zijn van 25 bij 12 meter en 1.20 meter diep op de twaalfde verdieping, compleet met palmbomen, fonteinen, zwemmersbar en ligbedden. Het enige wat we mistten waren de parasols. Als alternatief hadden ze de ligbedden in ondiep water aan de rand van het zwembad staan. Als je het te warm kreeg, kon je er ook naast gaan liggen en dan lag je voor twee derde onder water.
De tweede dag in Malakka leek in grote lijnen een kopie van de eerste, waarbij we de namiddag lekker in het zwembad op de twaalfde verdieping doorbrachten.
Op de laatste avond in Malakka troffen we het, na twee mindere keuzes, weer eens buitengewoon in de keuze van het restaurant. Op advies van een congierge in het hotel, kozen we voor Hardrock café. Hier had Corry een gebraden kipfilet met alles erop en eraan en ik koos voor gebraden kip die "gewrapped" moest worden. Ik kreeg een schaal met in uien en paprika ed. gebraden kip en een schaal met meerdere soorten crème frèsh, sla, kaas en tomaten in stukjes en daarbij vier wraps. Nadat we dit verorberd hadden, had Corry nog wel zin in een toetje. Nadat ze net tegen mij gezegd had, dat ze het minder gezellig vond om alleen een toetje te eten kwam de ober met de voorbeeld toetjes. Hij zei dat de toetjes eigenlijk bestemd waren voor twee personen. We zochten er een uit met chocolade browny als basis, waarop bolletjes ijs waren gelegd, waarbij het geheel was afgemaakt met slagroom. Na deze belevenis kan ik zeggen dat samen een tweepersoons toetje eten het toppunt van romantiek is. Dat het uitstekend smaakte was daar mede debet aan.
Op donderdag vertrokken we uit Malakka op weg naar onze laatste bestemming. Dit gingen we doen met een tussenstop in Mersing, aan de oostkust van het schiereiland. In Mersing vertrekt de boot naar Tioman. Dat niet alle langeafstands busreizen even goed zijn bleek wel bij deze reis. De vertrektijd was nog wel volgens schema, maar de bus was een uitgeleefd vehicle en de chauffeur dacht waarschijnlijk dat hij dezelfde genen had als Mickel Schumacher. Hij kreeg het klaar om de banden soms te laten piepen bij het optrekken en bij het remmen vloog je bijna uit je stoel. Als hij een rotonde moest rijden werkten er aanzienlijke g-krachten op je hoofd en onder het rijden had hij zelf het hoogste woord. Bovendien keek hij bijna net zoveel om als door de voorruit.
Uiteindelijk hebben we ook dat weer overleeft en kwamen we heelhuids aan in Mersing. De bus stopte daar op het station. Bij het station was ook een kantoor gevestigd van de reder die de overtochten uitvoert naar Tioman. Dus hebben we meteen bij aankomst de tickets voor de heen en voor de terugreis geboekt. Daarna hebben we op het station de tickets geboekt voor de langeafstandbus naar Kuala Lumpur op 2 juni. Gelukkig is die met een andere maatschappij dan waarmee we vanuit Malakka gereisd waren.
Mersing is een klein stadje en veel hotels zijn er niet. Via internet had Corry er een geboekt, het Timotel. Nou hier valt weinig goeds van te vertellen. De lakens waren schoon en dat was al het goede. We waren in de wetenschap dat het maar voor één nacht was. Het ontbijt 's morgens was karig en zo slecht dat Corry dat kleine beetje ook nog heeft laten staan. Nu op naar Tioman, maar daarover de volgende keer.